Into the jungle!

Vandaag, op donderdag 22 november, verlaten we onze rustgevende bungalow in Coroico en pakken we aan het einde van de middag de bus naar Rurrenabaque.
Op een mooie natuurwandeling na, hebben we in Coroico vooral bij onze verblijfsplaats Villa Bonita in de hangmatten geluierd, gelezen en daarnaast iedere dag een café’tje opgezocht voor een vers sapje en een lunch.

Eenmaal in de nachtbus naar Rurrenabaque, heeft Arjen meteen spijt dat we deze busrit hebben verkozen voor een vliegreis: “de terugreis gaan we sówieso met het vliegtuig” en “die chauffeur rijdt als een malloot!” hoor ik hem meerdere malen lichtelijk paniekerig zeggen. De 13 uur durende busrit van ongeveer 400km lang, gaat namelijk langs diepe afgronden op smalle bergwegen waar we regelmatig vrachtwagens en andere bussen passeren. Zelfs ik moet eerlijk toegeven, het was inderdaad geen pretje.
Toen de avond viel en het donker werd probeerden we te gaan slapen, maar tevergeefs hobbelde we bij iedere poging steeds van onze stoel af, want asfaltwegen zijn schaars hier in Bolivia.
Maar het belangrijkste: we zijn veilig aangekomen in Rurrenabaque, de toegangspoort tot de Amazone.

De eerste twee dagen in Rurrenabaque chillen we in het zwembad bij ons hostel en zoeken we naar een touroperator die aan onze wensen voldoet voor een jungletour. Nadat we de juiste gevonden hebben leggen we een 5-daagse tocht door de Amazone vast. Deze zou zondag de 25e beginnen, maar onverhoopt wordt Arjen ziek op de vooravond van deze geplande tour. In de ochtend maak ik voor hem een theetje en een fruitsap en ga ik vervolgens meteen het stadje in om de tour een dag te verzetten, gelukkig met succes! Bij terugkomst voelt Arjen zich gelukkig al wat beter. De rest van de middag ligt hij onder de klamboe te slapen en drink ik een biertje met andere backpackers in het hostel.

De volgende ochtend voelt Arjen zich wat slapjes, maar verder goed, een typische voedselvergiftiging door waarschijnlijk het visje van die ene avond.
De jungletour start om 10:00, maar om 8:30 staan we eerst voor de deur van de bank, want enkele dagen geleden heeft de automaat mijn bankpas ingeslikt. Met handgebaren en onze beperkte Spaanse woordenschat proberen we het e.e.a. duidelijk te maken bij de bank. Een medewerkster zet de ‘zoektocht’ in gang naar mijn pas, maar na 1,5 uur is deze nog niet terecht en moeten we de zoektocht helaas staken.
We snellen naar het reisbureautje van onze jungletocht en ontmoeten daar onze reisgids voor de aankomende 5 dagen. We krijgen een poncho en rubberlaarzen en gaan met onze groep en de gids naar de boot. We varen 2 uur met de stroom mee over de rivier de Rio Beni en komen aan bij het Eco Serere Reservaat.
We hebben bewust gekozen om de jungletour met deze organisatie te doen wegens hun kritische kijk op het milieu en het dierenwelzijn. 20 jaar geleden heeft eigenaresse Rosa Maria Ruiz na een lange strijd dit Serere reservaat van 400 ha groot én het gehele Madidi nationalpark van 19.000.00 ha groot kunnen beschermen tegen houtkappingen en dierenhandel. Op haar manier probeert zij binnen de grenzen van haar reservaat het bijzondere ecosysteem in stand te houden.

Na aankomst per boot in het reservaat (ter grootte van 800 voetbalvelden), lopen we vanuit de oever van de rivier, de jungle in. Direct worden we overmand door de onbeschrijfelijke geluiden van krekels, vogels, apen en nog meer voor ons nog onbekende fauna.
We krijgen onze eigen lodge toegewezen, een grote houten hut met horren in de vensters waar normaal de ramen zitten. Het is ongeveer 30 graden Celsius en de luchtvochtigheid is hoog. Hier valt in 1 maand (december) gemiddeld 600mm neerslag, waar in Nederland er gemiddeld 800mm neerslag valt, maar dan in het hele jaar!
We komen even bij in onze eigen lodge en worden meteen overweldigd door een dierengeluid wat we niet thuis kunnen brengen. Bij navragen aan onze gids bleek dit een groep brulapen die in dit gebied leeft (en brult 😉), wauw wat een geluid produceren deze dieren!
Rond 4 uur ‘s middags lopen we in 5 minuutjes naar de gemeenschappelijke lodge, dit is de verzamelplek waar we samen met de andere groepjes alle maaltijden nuttigen.
Met ons groepje, 6 personen en gids Roberto, maken we vanuit daar een twee uur durende wandeling door de jungle. We lopen stilletjes door het diepgroene regenwoud vol insecten en flora waarbij Roberto met zijn manchet de nodige takken en planten weghakt en daarmee de weg voor ons vrij maakt. We zien een tapir (woww ik wist niet dat die zo groot waren!), een reuze miereneter met zijn grappige lange snuit en aan het einde van de wandeling ook nog enkele bruine kapucijnapen.
Na de tocht dineren we in de gemeenschappelijke lodge, waarna we ons klaarmaken voor een boottocht over het nabijgelegen meer. We stappen in het pikke donker in een primitief kanobootje en Roberto peddelt ons voort over het meer. De sterrenhemel is zó helder dat we duizenden sterren zien. We horen het water onder de boot voortgestuwd worden en verder is het stilletjes met enkele dierengeluiden op de achtergrond. Roberto schijnt met zijn superduperzaklamp over het meer oppervlakte en we zien wel drie paar ogen van krokodillen oplichten. Wat een indrukwekkend en spannend gevoel geeft deze nachtelijke boottocht, Arjen en ik houden elkaars hand stevig vast.
Eenmaal terug aan wal, lopen we naar onze lodge en vallen we met vele achtergrondgeluiden in slaap.

De volgende drie dagen maken we iedere dag een soortgelijke wandeling door de jungle in iedere keer een ander stuk van het gebied. Wat voelen we ons klein tussen de hoge groene bomen met hun enorme stammen die als beschermende reuzen om ons heen staan.
We staan iedere dag te kijken van de hoeveelheid kennis die onze gids bezit en aan ons overbrengt.
Tijdens de wandelingen spotten we vier soorten apen (bruine kapucijnapen, de rode brulaap, slingerapen en doodshoofdaapjes), kaaimannen, de mooiste vogels, nestjes van kolibri’s, vlinders een luiaard en nog enkele andere dieren. We maken de tweede middag een boottocht over het meer en vissen met een aas van koeienhart naar piranha’s en meervallen. Op de regenachtige derde ochtend maken we zelf sieraden van hout en besjes uit het regenwoud. Het waren 4 fantastische, indrukwekkende dagen en we hebben beide na afloop vele muggenbulten op ons lijf verzameld….
Tot onze spijt moeten we 1 dag eerder dan gepland weg uit de jungle om mijn bankpas terug te krijgen. Gelukkig verloopt dit laatste voorspoedig en hebben we na 1 laatste nachtje in Rurrenabaque het vliegtuig terug naar La Paz gepakt. Hier zitten we momenteel in een cafétje te proosten op Pieters (Arjens vader) verjaardag.

Vanavond pakken we de nachtbus naar Sucre, de wettelijke hoofdstad van Bolivia. Hier gaan we deze witte koloniale stad op hoogte van 2800 meter ontdekken en onze Spaanse vocabulaire verbreden middels een cursus!

Geniet van de foto’s die we met veel zorg en de nodige verschillende camerafuncties geschoten hebben!!

Liefs ons