De zoutvlakte en een nieuwe bestemming

Lieve allemaal,

Momenteel zit ik al tikkend op mijn toetsenbord naast Arjen in de bus, we rijden vandaag van Tupiza naar de stad Salta. Mogelijk doet deze laatst genoemde plaats bij enkele van jullie al een belletje rinkelen: we gaan naar Argentinië!

Alweer een paar weken geleden, op 3 december, zijn we met de nachtbus van La Paz naar Sucre gereden. Beide gewikkeld in een hamamdoek, sjaal en handdoek doorstaan we deze nachtelijke frisse busrit zonder een oog dicht te doen. Bij het ochtendgloren komen we vermoeid aan in Sucre, de hoofdstad van Bolivia. We nemen een taxi naar onze verblijfplaats en krijgen bij het zogenoemde “Spanish Friends hostel” een warm welkom. Gabi, de eigenaresse is een jonge vrouw met veel passie voor het runnen van haar kleine en persoonlijke hostel.
Sucre is de wettelijke hoofdstad van Bolivia, maar de stad is veel kleiner en aangenamer dan de justitionele hoofdstad, La Paz. De witte kleur van alle huizen, kerken en gebouwen in deze stad voelt heel rustgevend en daarnaast is Sucre tot onze blijdschap de stad van de chocolade!
De eerste 4 dagen nemen we in de ochtend 4 uur lang Spaanse les, waarna we in de middag even voor een lunch of boodschap de deur uit gaan. We krijgen zelfs huiswerk mee en oefenen in de avond onze zojuist geleerde werkwoordvervoegingen.
Arjen wordt tijdens het verblijf in Sucre koortsig en ziek, wat ertoe leidt dat we op 1 dag drie ziekenhuizen bezoeken om een Malaria test te kunnen doen.
Wat ons verblijf in Sucre overigens zo leuk maakt, is dat er 5 andere backpackers hier, net als wij, ook een ruime week verbijven. We koken en eten samen en gaan in het weekend met z’n allen gezellig op stap. Het voelt hier iedere dag echt als thuiskomen en we verlengen ons verblijf tot drie keer toe!

Na uiteindelijk een verblijf van 10 dagen in de witte stad, besluiten we dat het tijd is om verder te gaan. In de ochtend pakken we de bus naar Uyuni om vanuit daar een tour over de zoutvlakten te doen. De zogeheten Salar de Uyuni is qua oppervlakte net zo groot als de Nederlandse provincies Friesland, Groningen en Drenthe bij elkaar. Het ligt op 3600 meter hoogte en is ontstaan doordat de vlakte héél lang geleden (lees: 40.000 jaar geleden) deel was van het reusachtig prehistorische Minchin-meer. Inmiddels is het meer deels ‘opgedroogd’ en is er op die plekken een laag met zouten en mineralen blijven liggen. Er ligt ongeveer 10 miljard ton zout op deze vlakte en de dikst vindbare laag is +/- 150 meter dik.

Doordat ik dit keer zelf ziek wordt in Uyuni verblijven we twee ongeplande nachten in dit kleine stadje. Eenmaal voldoende opgeknapt, beginnen we op 14 december aan de driedaagse tour. Met twee jeeps, beide gevuld met 6 toeristen rijden we eerst naar de train cemetery. Dit is zoals de naam al zegt, een kerkhof aan verongelukte en onbruikbare treinen. We genieten van het uitzicht, we krijgen van de gids wat uitleg over het gebied en we klimmen als een nieuwsgierig kind even in en over de wagons. Na dit speelkwartier, stappen we in de jeep die ons in een paar uur naar de zoutvlakte rijdt. Een onvoorstelbaar groot wit gebied strekt zich voor ons uit: wauw, we zijn er. We stappen uit en maken kennis met de mineraalrijke ondergrond. We voelen aan het zout en stappen er voorzichtig op, het lijkt net spierwitte sneeuw, maar het voelt zo hard als steen. Nadat we bijkomen van deze surrealistische waarneming, maken we enkele perspectief foto’s, waar de vlakte zich perfect voor leent (zie foto’s).
Naast het zout, bevinden er zich ook enkele eilanden in dit gebied. Dit zijn voornamelijk eilanden met bijzondere begroeiingen van laag struikgewas of cactussen die op deze hoogte en in deze droogte kunnen overleven. Onze volgende stop van deze eerste tour-dag is dan ook Incahuasi, het cactuseiland waarvan het zichtbare eilanddeel ooit de top is geweest van een prehistorische vulkaan. Bij aankomst zien we het eiland liggen als een zanderige en rotsachtige verhoging waar honderden reuze cactussen zich huisvesten. Terwijl al onze groepsleden tegen betaling het eiland betreden, kiezen Arjen en ik ervoor om er een rondje van 2,5 kilometer omheen te lopen en te genieten van de stilte en het uitzicht.
Wanneer we ons allen weer verzameld hebben bij de jeep, rijden we nog een ruim uur over het zout, waarna we op een mooi plekje stoppen om samen de zonsondergang te bekijken. Wanneer de zon onder is en alles om ons heen donker wordt vervolgen we onze weg naar onze eerste slaapplek.

Na een goed diner en voldoende nachtrust vervolgen we onze tocht op de tweede dag. We komen langs vele woestijnachtige vlakten, bijzondere rotsformaties en meren met prachtig roze flamingo’s. Sommige meren zijn blauw en sommigen groen of roze gekleurd door de verschillende mineralen en micro-organismen die ze bevatten. Deze dagen worden de woorden “wow”, “wauw” en “moet je kijken!” vele malen door ons herhaald want alles wat we zien is prachtig.
Wanneer de avond valt en we bij onze tweede overnachtingsplek zijn, komen na het diner onze spelletjes en enkele flessen wijn op tafel. Met wel vijf verschillende nationaliteiten aan tafel, spelen we de spellen regenwormen, ezelen en beverbende tot onze tanden rood zijn van de Boliviaanse wijn.

De volgende ochtend worden we fris en fruitig wakker (niet dus). Vandaag staat vooral in het teken van het 8 uur lange terugrijden naar Uyuni. De jeep brengt ons, met nog enkele mooie stops, hobbelend offroad terug naar het kleine stadje. Samen met de gezellige groep, waarmee we ons wederom gezegend voelen, dineren we nog een laatste keer op eigen initiatief in Uyuni.
Na een heerlijke pizza nemen we afscheid van de groep en kruipen we in ons bed.

De tour over de zoutvlakten is onze laatste en tevens mooiste stop in Bolivia geweest. Dit land heeft ons qua natuur veel moois geboden, van hoogvlakten en gebergten tot de diepte van het regenwoud. Ook de inheemse cultuur is in dit land goed zichtbaar doordat vele Bolivianen de tradities, klederdracht en taal van hun voorouders in ere houden, een bijzondere gewaarwording. Door het ontbreken van asfaltwegen en gezond voedsel en door de nors ogende verlegenheid van de mensen is het reizen in Bolivia echter iets wat voor ons niet veel langer hoeft te duren. Na 5,5 weken in dit land te hebben vertoeft, is het tijd voor een nieuwe uitdaging: Argentinië.

Inmiddels is de bus tot stilstand gekomen en typ ik dit verhaal verder in ons air-bnb appartement in Salta. De bus reed voor zeker 80% van de rit op asfalt, ik vind in de eerste straat die ik hier inloop een natuurwinkel, de douanier bij de grens maakt grapjes met ons en de vrouw bij de kassa geeft me een glimlach (ik was haast vergeten dat het terugkrijgen van een glimlach ook mogelijk is). Argentinië voelt nu al als een verademing!

We hebben zin in dit volgend avontuur en zullen jullie op de hoogte houden over wat het land van de wijnstreken en de tango ons gaat brengen.

Mocht je de door ons bereisde plaatsen overzichtelijk willen bekijken, klik dan op de homepagina van deze blog op “kaart” en zoom in op het continent Zuid Amerika. We houden deze kaart (bijna) dagelijks bij!

Bekijk de foto’s, filmpjes en geniet van ons verhaal, wij wensen jullie allemaal alvast een hele fijne, mooie, en voor sommige mogelijk een ontroerende, kerst toe.

Liefs, ons