Het ruige Patagonië!

Op maandag 7 januari, verlaten we de levendige hoofdstad van Argentinië en vliegen we in 2,5 uur naar het plaatsje San Carlos de Bariloche, het noorden van Patagonië. Deze plaats ligt in het midden van het Nationaal park Nahual Huapi, gelegen tussen diepblauwe meren en groene bergen. In de winter is deze omgeving een veel bezocht skigebied waar vele Argentijnen hun wintersportvakantie doorbrengen, evenals onze koningin Maxima deed toen ze jong was. In de zomermaanden (dec, jan en feb) is het echter een gebied dat zich perfect leent voor outdoor activiteiten zoals kanovaren, hiken en mountainbiken.

Na een mooie vlucht over verscheidene landschappen stappen we het vliegtuig uit en we doen meteen onze jas aan en sjaal om. Het is hier namelijk, in tegenstelling tot het warme Buenos Aires, maar 10 graden Celsius bij aankomst. De zomer is hier reeds begonnen, maar door de wind vanuit het koude zuiden is het de eerste dagen van ons verblijf nog fris. Gelukkig blijven we hier maar liefst 8 nachten waardoor we iedere dag de temperatuur voelen stijgen, totdat het op de laatste dag 26 graden is!

Na de eerste avond en nacht in ons gezellige hostel gespendeerd te hebben, gaan we er de volgende dag samen op uit. We lopen ’s ochtends door het toeristische stadje en het voelt net alsof we op een wintersportvakantie zijn in Europa. Het is koud, we zien in de verte besneeuwde bergtoppen, er zijn vele outdoor winkels met ski benodigdheden te vinden en de huizen in het centrum zien er ontzettend Duits en Zwitsers uit. Nadat de stad rond 1900 was gesticht, hebben vele Duitse immigranten (nazi’s op de vlucht) zich na de tweede wereldoorlog hier gevestigd. Er is zelfs een Duitse school hier in Bariloche waar het boek ‘mein kampf’ nog jaren na het einde van de oorlog tot de verplichte leerstof behoorde…

Na een ochtend door het stadje gelopen te hebben, nemen we ’s middags de bus naar Llao Llao. Dit is een dorp midden in de natuur, op 25 kilometer gelegen van Bariloche. We stappen na een uurtje rijden uit de bus en beginnen onze 13 kilometer lange wandeltocht met een stukje lopen over het asfalt alvorens we het bos in gaan. 
Eenmaal in het bos, snuiven we de vertrouwde aardgeuren van dennenbomen, kruidige bloemen en paddenstoelen op. We horen enkel onze eigen voetstappen op de grond en door de bladeren en komen af en toe een andere wandelaar tegen. Hier en daar fluiten er vogeltjes of horen we een van de vele hoge bomen kraken in de wind. Tijdens de wandeling zien we drie verschillende meren, met elk hun eigen beschermende groene bergen om zich heen. Bij de uitkijkpunten genieten we van de mooie uitzichten om ons heen: wat voelt het héérlijk om weer in de natuur te zijn. 

De derde dag in Bariloche wordt een relax- en regeldag. Na een ontbijtje in het hostel, ontmoeten we andere backpackers waar we gezellig de middag mee doorbrengen. We zoeken later op de dag het e.e.a. uit over fiets- en wandelroutes in de omgeving, doen boodschappen en koken in de avond een heerlijk Mexicaans maïs-bonen gerecht (heerlijk recept van papa Cees). 

De vierde dag staan we vroeg op, zodat we om 9:00 ’s ochtends bij een fietsverhuurbedrijf voor de deur staan. We overhandigen ons legitimatiebewijs en het geld en krijgen een routekaart en twee gloednieuwe mountainbikes van het topmerk TREK mee. Rond 9:30 beginnen we onze trail van 46 kilometer meteen met een zware klim en we voelen onze beentjes al gauw verzuren. Na een tijd komen we hijgend aan bij de top en we staan versteld van het uitzicht op het helderblauwe meer. We dalen de berg na een korte stop af over een veel te steil pad. Dit pad stond op de routekaart als zwarte fietsroute aangegeven, oftewel, ‘for very experienced downhill mountainbikers’. Wij dachten: “dat doen wij wel even”, nou niet dus! Het grootste deel van deze trail lopen we met het fietsje in de hand en zien we een paar keer ervaren downhill mountainbikers met hoge snelheid aan ons voorbij flitsen (met gevaar voor eigen leven). Eenmaal weer beneden aangekomen, volgen we een tijd een brede asfalt weg die kronkelend omhoog over een andere berg in de omgeving gaat. We vinden het fantastisch maar ook zwaar en we zijn blij als we over een zandweggetje weer in hoog tempo kunnen afdalen. We fietsen nog een laatste 15 saaie kilometers over een grote weg terug om onze fietsen bij het eindpunt weer in te leveren. Verzadigd en met zware benen komen we weer bij het hostel aan, we hebben 45,9 kilometer met een hoogtetoename van 1239m erop zitten, trots!!

De vijfde en de zesde dag in Bariloche huren we een auto en verruilen we ons hostel voor een klein privé huisje wat we via airbnb gevonden hebben. Met onze huurauto leggen we de welbekende route ‘Ruta De Los Siete Lagos’ af. We rijden langs vele blauwe meren, groene bergen en rotsachtige landschappen van het ruige Patagonië. Ik merk dat ik autorijden toch vooral als vervoer zie om van A naar B te komen. Daardoor vind ik het moeilijk om te genieten van alle landschappen die zo snel aan me voorbijschieten. De oplossing hiervoor is: niet geforceerd proberen te genieten, maar gewoon lekker rondrijden en meezingen met de Abba muziek die luid door de speakers dreunt. 
We stappen af en toe uit om meer van de omgeving te zien, maken nog een kleine wandeling naar een uitzichtpunt en lunchen aan de rand van een prachtig meer. Na ongeveer 400km gereden te hebben op met name ongeasfalteerde wegen, komen we ’s avonds laat weer terug bij ons kleine huisje.

Op dag zeven besluiten we vanuit het dorpje Villa Cathedral, de berg Frey te beklimmen. Nadat we 70 minuten op de bus wachten (hier is het allemaal niet zo punctueel) en we bijna ons plan neigen op te geven, zien we in de verte de bus aan komen rijden. We nemen deze bus, stappen uit bij het dorpje en beginnen aan onze hike. Tijdens het wandelen komen we Edwin tegen, een Nederlandse man die ons uiteindelijk de gehele wandeling gezellig vergezeld. Als we na een stevige klim van 10km bij het zogenaamde Refugio Frey aankomen, pauzeren we even bij het nabijgelegen meer. Alle mensen om ons heen nemen hetzelfde pad terug om weer bij Villa Cathedral uit te komen, maar wij besluiten een alternatieve route te nemen. Totaal onvoorbereid op wat komen gaat, blijkt het dat we een steile rotsachtige berg moeten beklimmen om aan de andere kant van de berg weer uit te komen. Met handen en voeten klauteren we met z’n drieën de rotswand omhoog. We komen na het geklauter aan bij een meer aan de andere kant van de berg en we denken dat we het ‘ergste’ gehad hebben. Tot onze verassing moeten we echter een tweede berg over en het is inmiddels meer een bergbeklimming te noemen in plaats van een wandeling. We lopen over een steil stuk sneeuw en wandelen met het gebruik van al onze ledematen over een groot stuk van de bergrug. Ja… wie iets moois wilt zien moet pijn leiden: het was namelijk een práchtige wandeling met de mooiste uitzichten vanuit de top van de berg. Nadat we 22km gelopen en in totaal 1170 hoogtemeters geklommen hebben, komen we na een afdaling over verlaten skipistes weer aan in het dorp. We liften ‘s avonds met goed geluk vlot terug naar ons huisje, want de bus hebben we op een haar na gemist. 

De volgende dag verlaten we ons kleine huisje en stappen we in de bus die ons van Bariloche naar El Bolson brengt. Dit is een klein dorpje ten zuiden van Bariloche op ongeveer 2,5 uren rijden. Hier hebben we een airbnb gehuurd in een Casa de Familia. We krijgen hier een klein kamertje met een stapelbed en de badkamer, keuken en woonkamer delen we met mensen die in 2 andere kamers slapen. We ontmoeten onze vlotte en vrolijke gastvrouw Natalia en haar behulpzame zoon Manuel, die op de bovenverdieping van het huis zelf wonen.
We merken dat we in Bariloche behoorlijk veel gedaan hebben en zijn toe aan een beetje rust. We genieten de eerste dagen vooral van het niks doen en op de derde dag bezoeken we het meer Lago Puelo waar we wandelen, zwemmen en op het kiezelstrand luieren. Nadat we tot rust zijn gekomen gaan we op de 5e dag in El Bolson kayakken op een ander groot meer in de buurt: Lago Epuyén.
Met onze gids Pedro, een echte outdoorfreak en vier andere deelnemers zoals ons gaan we het meer op en beginnen we aan de tocht. Naast Pedro gaat er vandaag in het bijzonder een tweede gids mee om de veiligheid te waarborgen, er wordt namelijk in de middag extreem krachtige wind verwacht. We peddelen, na wat instructies gekregen te hebben, in professionele tweepersoons kajakboten zo’n 7 kilometer vlotjes met de wind mee over het toen nog rustige water. We komen aan bij een klein strandje waar we samen gaan zwemmen, lunchen en nog een kleine wandeling maken naar een uitzichtpunt. De wind en de bewolking neemt langzaam toe en we stappen weer in onze kajak om nog een stuk verder te varen, maar nu met spatzeil. Inmiddels krijgen de golven op het meer witte toppen en bij iedere golf worden we ver vooruit gedreven waarbij de we hard werken om onze boot in balans te houden. We stoppen nogmaals op een ander strandje, drinken wat Argentijnse mate (thee) en verzamelen moed om onze 8km tegen de wind in te peddelen. De wind wordt zo krachtig dat de gidsen besluiten zich op te splitsen. Ik krijg de eer om met Pedro te mogen varen, Arjen wordt met een andere jongen van de groep in een boot gezet en een ander meisje van de groep, gaat met onze tweede gids in de kajak. We vertrekken weer en peddelen ons in de rondte waarbij de kajak traag wordt voortgestuwd en op de golven klapt die ons tegenwerken. We worden overspoeld door het water van de golven en het is hard werken. Een andere boot van de groep wordt door de golven en de wind meters ver weg geblazen naar het midden van het meer en Pedro en ik peddelen vlot achter hen aan als een soort reddingsactie. We knopen onze kajak aan die van hen vast en peddelen zwaar tegen de golven in om weer dichter bij de kust te komen waar de golven iets minder hoog zijn. Ik denk dat mijn voorouders Vikingen zijn geweest, want ik vind het werkelijk fantastisch in een boot op dit ruige water. Na een pittige 2 uur varen komen we aan bij het strand waar we bibberend van de kou afscheid nemen van elkaar en we in de jeep stappen die ons terug brengt naar ons hostel. Van het laatste wilde kajakstuk hebben we helaas geen beeldmateriaal, want onze telefoons zaten veilig opgeborgen in een waterdichte tas. 

Tot slot wil ik graag nog iets vertellen over de eetcultuur hier in Argentinië. Zoals jullie vast weten, staat Argentinië bekend om haar steaks en wijn. Dit is hier dan ook onvermijdelijk en wij genieten dan ook regelmatig van deze delicatesse. Echter is het niet zo bekend dat Argentinië ook een schepijs land is, iets wat mij (Arjen) een zeer gelukkig mens maakt. Op elke hoek van de straat vind je wel een zogenoemde ‘Heladeria’ waarvan er bij de betere ijssalons van ’s ochtends tot ’s avonds een lange rij staat (en wij staan daar uiteraard regelmatig tussen). De Argentijnen kopen veelal een kilo schepijs waar ze dan gezellig met het hele gezin uit lepelen. Ook de Argentijnse mate (thee) is echt een ding hier. Iedere Argentijn is er werkelijk gek op en loopt rond met zijn of haar eigen mate-kit, namelijk een thermosfles met heet water, een mate-kop met een metalen rietje en een tasje met mate-kruiden. Ik vind de mate heel erg naar tabak smaken en snap niet hoe iedere Argentijn er zo gek op kan zijn, maar goed, part of the culture. 

We zijn inmiddels alweer een ruime maand in Argentinië en het uiterste zuiden van dit land bewaren we voor een volgende reis met dan een daaraan aangepast budget. 
Wat we dus zeker weten is: de volgende keer schrijven we jullie weer vanuit een ander land…

Lieve allemaal, geniet van de foto’s, video’s en het verhaal!