Van Peru naar Bolivia...

21 november 2018 - Coroico, Bolivia

Zoals jullie misschien nog weten, eindigde ik ons vorige reisverhaal met de mededeling dat we in de bus zaten van de Colca Canyon naar de stad Puno.
Een uurtje nadat ik de laptop weer in mijn tas opberg, komt de bus tot stilstand en horen we mensen “problemas mecánicos” roepen. De bus heeft motorproblemen, we zijn in the middle of no where en we moeten ongeveer 3 uur wachten op een nieuwe bus van het bedrijf. “Shit”, denken we, “nu duurt onze 8 uur durende rit ineens 11 uur”. Na een half uurtje wachten, komt er op de verlaten weg ineens een bus voorbij die ook naar Puno blijkt te gaan. We betalen de chauffeur, verplaatsen onze backpacks naar de nieuwe bus en komen enkele uren later in Puno aan, een meevallertje.

De stad Puno vinden we niet heel bijzonder, maar vanuit zijn kleine haven kunnen we de drijvende eilanden in het Titicacameer bezoeken. Na één nachtje slapen in Puno, gaan we ‘s ochtends met een taxi naar de haven waar Ubaldo ons staat op te wachten met zijn bootje. Samen met zijn vrouw Judie, woont Ubaldo op één van de 94 drijvende Uros-eilandjes en wij mogen een nachtje bij hen slapen. We stappen in zijn bootje en varen 15 minuten over het Titicacameer waarna we aankomen op een van de vele zichtbare drijvende eilanden.
Het door hen zelf gecreëerde eilandje waarop Ubaldo en Judie leven bestaat uit 2-3 meter dik losgehakt riet wat drijft op het water. Om het wegdrijven te voorkomen, wordt het eilandje met 4 ankers vastgeketend aan de bodem van het meer. Het riet aan de onderkant gaat op den duur rotten in het water, daarom wordt de bovenkant iedere 15-30 dagen met een nieuwe laag bekleed. Er wonen ongeveer 4-5 gezinnen per eiland en hun hutjes en slaapvertrekken bestaan ook uit gedroogd riet. Tijdens de twee bijzondere dagen op het eiland ervaren we het leven van de lokale bewoners van dichtbij. Het is alsof we jaren terug in de tijd gaan. De eerste dag plaatsen we samen met Ubaldo het visnet in het meer, waarna we op dag twee wel 25 vissen vangen en deze middags in een zelfgemaakte soep opeten.  Daarna maken we met hem een boottour rond alle eilandjes en leren we hoe het riet, wat ze gebruiken voor de eilanden, geoogst wordt.

Na twee ontspannen en interessante dagen op het eiland gaan we terug naar Puno. De laatste weken hebben we behoorlijk wat afgereisd, dit was fantastisch maar kostte ook veel energie. Omdat Puno geen leuke plek is om tot rust te komen, besluiten we om de volgende dag met de bus naar Copacabana te gaan. Hiermee gaan we Peru verlaten.  

Copacabana is een klein stadje gelegen op 3800m hoogte aan het Titicacameer in Bolivia. Vanuit hier kan een dag- of meerdaagse tocht naar de eilanden Isla del Sol of Isla del Luna gemaakt worden. Volgens de Inca legende is op dit eerstgenoemde eiland de Inti (= zonnegod en oprichter Incarijk) geboren.
De eerste 2 dagen in Copacabana gaan we lekker relaxen. Er zijn vele restaurantjes en cafétjes waar ik (Arjen) bijvoorbeeld voetbal en Formule 1 kan kijken of waar ik lekker kan zitten met een boek of een puzzel. Even een beetje ‘me-time’ doet ons goed. Roos beklimt nog een berg, de Cerro Calvario, die uitkijkt over het stadje en het meer. De route naar de bergtop (4100m) wordt vaak door katholieken en pelgrims bewandeld voor religieuze doeleinden

Op de derde dag nemen we ‘s ochtens de boot naar het heuvelachtige eiland Isla del Sol. Na 1.5 uur varen komen we aan in de kleine haven. Vanuit daar klimmen we 20 minuten steil omhoog om bij onze overnachtingsplek aan te komen. Hier aangekomen krijgen we een bungalow met een prachtig uitzicht over het meer. We pakken onze daypacks en maken een wandeling door het enige dorp op het eiland en lopen vervolgens naar een uitzichtpunt. Tijdens het wandelen lopen we dwars door een kudde schapen en stuiten we op vele passerende ezels. Het eiland is heerlijk rustig en de vergezichten die we hebben over het meer zijn prachtig. Na een nachtje geslapen te hebben onder de heldere sterrenhemel van Isla del Sol, nemen we de volgende middag de boot weer terug naar Copacabana. Eenmaal daar aangekomen, kopen we direct een busticket voor onze nieuwe bestemming waar we de volgende dag heenreizen: La Paz.

Helemaal fris en opgeladen stap ik om 13:00 ’s middags in de bus naar La Paz. Voor Roos is dat een beetje anders, zij heeft de vorige avond 1 wijntje te veel gedronken en heeft daar een beetje last van😉… Na een rit van ongeveer 3.5 uur inclusief een stukje met de Boliviaanse veerboot komen we aan in de grote stad met 1,6 miljoen inwoners. Het hostel waarin we de aankomende drie nachten gaan slapen is gelegen in het centrum en heeft een gezellig binnenpleintje met een bar. Hier gaan we voor het eerst tijdens onze reis slapen in een dormroom (slaapzaal) met 10 andere backpackers.
Om even te ontsnappen aan het lokale eten of de vele pizza’s en pasta’s ter vervanging daarvan, genieten we nog dezelfde avond van heerlijke Vietnamese pho-soepjes en fresh springrolls.

La Paz is de grootste stad van Bolivia en zijn gemiddelde ligging op 3600m hoogte is bijzonder. Het heeft als het ware meerdere delen die op verschillende hoogtes liggen. Om deze delen van de stad toch goed met elkaar te kunnen verbinden heeft de overheid iets bedacht: openbaarvervoer door middel van kabelbanen! 9 verschillende lijnen verbinden de lager gelegen delen van de stad met de hoger gelegen delen en een ritje in deze kabelbaan kost maar 0,40 cent! Voor dat kleine bedrag worden we verwend met prachtige uitzichten over de stad.
Verder vinden we de stad niet heel bijzonder. Het voelt er gelukkig minder chaotisch, groots en druk als hoe de Peruaanse stad Lima voelde, maar er zijn daarentegen minder bijzondere straten en gebouwen te vinden. Wat wel bijzonder fijn is aan La Paz als grote stad, zijn de verschillende keukens, waaronder dat ene Vietnamese restaurant waar we ook de tweede avond weer heerlijk eten.
De laatste dag in La Paz doen we rustig aan. Roos koopt een Ukelele en gaat hiermee aan de slag en ik lees een boek en speel wat spelletjes. Als kers op de taart vinden een Nederlands restaurant waar we  ’s middags genieten van een hutspot en friet met satésaus. ‘s Avonds organiseert het hostel nog een barbecue waar we kletsen en genieten samen met andere reizigers.

De volgende dag staan we vroeg op, nemen snel een ontbijtje en gaan dan naar de ontmoetingsplek waar onze gids al staat te wachten. We gaan vandaag namelijk 63km downhill mountainbiken op de Boliviaanse deathroad. Deze bergweg werd tot 2006 gebruikt voor bijna al het verkeer vanuit de vruchtbare regenwoud regio naar de stad La Paz. Het is een onverharde smalle bergweg met aan de ene kant de bergrotsen en aan de andere kant diepe kloven en afgronden. Het heeft zijn naam te danken aan de vele auto’s en bussen die in de afgrond zijn gereden en verongelukt. Tegenwoordig is er een betere geasfalteerde weg aangelegd voor het betreffende autovervoer en wordt de deathroad gebruikt voor adrenalinelustige mountiainbikers zoals wij.

We rijden met een bus naar het beginpunt, wat op 4600m hoogte ligt (bijna net zo hoog als de top van de Europese Mont Blanc!). Het eindpunt van de fietstocht ligt op 1100m hoogte, dus er staat ons een grootse afdaling te wachten. We krijgen ieder beschermende kleding en na duidelijke instructies van de gids dalen we het eerste stuk (22km) af per fiets over een asfaltweg. Op deze weg kunnen we onze fietsen en remmen goed leren kennen. Nadat we een klein tussenstuk rijden met de bus, begint vervolgens het 41km lange afdalen op de befaamde deathroad. We scheuren in hoog tempo de berg af en stoppen iedere 20min om als groep bij elkaar te komen en om van het uitzicht te genieten. Wanneer we over de helft zijn, is er een scherpe bocht waar Arjen iets te optimistisch een andere fietser probeert in te halen. Hij maakt met hoge snelheid een flinke smak op de grond waarbij zijn helm hoorbaar een rots raakt. Onze gids draait zich om en gaat direct bij Arjen kijken en ook ik kom erop afgefietst. Na even bijgekomen te zijn, besluit Arjen met lichte hoofdpijn en wat schrammen in rustig tempo door te fietsen. Eenmaal een paar kilometer verder verdwijnen zijn klachten en kunnen we onbezorgd verder scheuren.
Aan het einde van de rit staat een groot zwembad en een heerlijke lunch ons op te wachten. Met de groep komen we bij en genieten we van een welverdiend koud biertje.
Hierna pakken Arjen en ik een taxi naar Coroico, een stadje wat in een groen en heuvelachtig tussengebied ligt, met in het zuiden het Andesgebergte en in het noorden het diepe regenwoud. Hier zullen we 4 dagen spenderen, waarna we hoogstwaarschijnlijk eind deze week naar de échte jungle gaan.

Ohja, nog even enkele weetjes en statistieken: Arjen mist hagelslag en pindakaas heel erg!!! Roos mist het zelf kunnen koken en het vezelrijke Nederlandse brood het meest.
Ook verlangen we de laatste dagen iets meer naar ons eigen vertrouwde bedje van thuis, we hebben namelijk in exact 6 weken tijd al in 21 verschillende bedden geslapen.
De nationaliteiten van de backpackers die we tegenkomen zijn voornamelijk Duitsers en Fransen. Nederlanders hebben we nog niet veel ontmoet.
Roos heeft gisteren een muggenbultenrecord gehaald van 15 muggenbulten op 1 voet (een nachtelijke frustratie).
Als laatste, zijn we al 5 weken en 2 dagen lang minimaal 2350m boven zeespiegel. Een grappige bijkomstigheid hiervan is dat Arjens baard op deze hoogte heel traag groeit door de veranderende hormoonspiegels ten gevolge van hypoxie (zuurstoftekort). Wel handig, hij heeft zich al 4 weken niet hoeven scheren!

Lieve allemaal, laat ons verhaal tot je verbeelding spreken door middel van de foto’s op onze blog. We wensen jullie veel kijkplezier 😊

Foto’s

16 Reacties

  1. Arie:
    21 november 2018
    Wederom genoten van het reisverslag en de fraaie foto’s. Wat een prachtige ervaringen.
    Groetjes uit een inmiddels behoorlijk koud Nederland...
  2. Jacob en Jacoba:
    21 november 2018
    Geweldig om jullie verhalen te lezen en mooie foto's te zien! Genieten!
    Kus van ons
  3. Jacob van der Bij:
    21 november 2018
    Moai fjoart!!!
  4. Ineke:
    21 november 2018
    Weer zo’n mooi verhaal. En bijzondere bestemmingen! Heerlijk om jullie ervaringen te lezen. Wat maken jullie veel mee. Ook leuk om af en toe activiteiten met een groep te doen.
    Hebben ze in het stampotrestaurant geen hagelslag?😅
    We zullen gauw even bijpraten.
    Liefs 😘
  5. Gert&Hilda:
    21 november 2018
    Weederom een mooie beschrijving van jullie reis, wat een prachtige ervaringen! Ik ben benieuwd naar jullie jungle trip...🤗🕷
  6. Fenny:
    21 november 2018
    Wat weer een belevenissen. Prachtig. En die foto's zijn ook heel mooi. Over die deathroad hebben we het maar even niet.......
    En tja Arjen, altijd hagelslag meenemen op reis hè. Zit bij ons ook altijd in de koffer.😉
    Dag lieverds. 🙋
  7. Pieter Bij vd:
    21 november 2018
    Mooi verhaal, mooie fotos, jaloers .......op een foto na.
    Dit vissen soep...........😭
  8. Cees:
    22 november 2018
    Mooie verhalen weer! Jullie genieten er echt van. Leuk om te lezen en te zien allemaal. Heel fijn tijd nog en houd ons op de hoogte! Groetjes Cees.
  9. Foekje de Jong:
    22 november 2018
    Ja net zoals al is gezegd : een prachtig reisverslag!
    heel leuk om te lezen.
    Vissoep hi hi, dan is stampot hutspot lekkerder.
    Heel mooie foto's.
    Groet van Hans en Foekje.
  10. Tigo van der Bij:
    22 november 2018
    Prachtige foto's alleen die man die daar in een Ajax shirt rond loopt verpest de foto wel een beetje!😉
  11. Tigo van der Bij:
    22 november 2018
    Prachtige foto's maar die man die daar in een Ajax shirt rond loopt verpest de foto's wel een beetje
  12. Anne Vermeulen:
    22 november 2018
    Wat heerlijk om jullie verhalen te lezen! Geniet!!
  13. Idske van der Bij:
    23 november 2018
    Weer een prachtig reisverslag, jullie zien en beleven veel een prachtige ervaring. Ik lees het altijd met veel plezier, en met de foto's erbij wordt het schrijven ook zien
  14. Froukje Westendorp:
    24 november 2018
    Weer heel mooi om te lezen!
  15. Hiltsje:
    25 november 2018
    Wat een gave verhalen zeg!! Stoere ervaringen, bijzondere ontmoetingen en prachtige omgeving!
    Lekker dat vissoepje ook :) ...
    Genieten ten top!
  16. Jinke Tabak:
    25 november 2018
    Geweldig om jullie reisverslagen te lezen ( net een goed geschreven boek) en de foto's te zien. Wat een andere wereld!