Kleurrijk Colombia

In het levendige Bogotá, vanuit waar we ons vorige verhaal schreven, ontmoeten we in ons hostel Emma en Gunnar uit Zweden. Met hen trekken we een tijdje op in de grote hoofdstad totdat we twee Nederlanders ontmoeten die zich aan een huurauto gewaagd hebben. Zij gaan toevallig precies naar de plek waar wij ook heen willen gaan en op 13 februari tuffen we dan ook samen met Sanneke en Remy in hun huurauto de grote stad uit. De buitenwijken van Bogotá hebben een ander uiterlijk en sfeer als het centrum, het contrast van arm en rijk is (te) groot. Ondanks dat moeten we eerlijk zijn, we vonden het een mooie en fijne stad om een paar nachten doorgebracht te hebben.
Een groene kronkelige bergweg brengt ons in 8 uur rijden naar het kleurrijke dorp Salento. Het dorp ligt midden in de zogeheten ‘Zona Cafetera’, oftewel de koffieregio en is omringt door groene bergen met veel koffieplanten en bananenbomen.
Dichtbij Salento ligt een prachtige diepgroene vallei, de Valle de Cocora. Na enkele dagen in Salento rond geslenterd te hebben en genoten te hebben van de vele koffietentjes en de kleurrijke straten, besluiten we om naar de hierboven genoemde vallei te gaan.
Om half 8 in de ochtend staan we bij het hoofdplein in Salento om ons vervoer naar de vallei te regelen, dit gaat namelijk middels de vele -jaren 80 jeeps- die hier rondrijden. We worden in de jeep ‘geladen’ en als deze eenmaal is volgepropt met wel 10 mensen, vertrekt hij naar de bestemming. Wij pakken het beste plekje, we mogen namelijk achterop staan en zo genieten van de frisse ochtendlucht en het mooie uitzicht (zie video’s).
Na een rit van een half uur komen we aan bij het beginpunt van onze 12 km lange wandeling. We wandelen over prachtige paden met alleen maar groen om ons heen en na een tijdje komen we aan bij de befaamde palmbomen. We staan versteld van hoe hoog de palmbomen zijn en we voelen ons klein tussen deze reuzen. We wandelen verder en stijgen totdat we verwend worden met mooie uitzichten over de vallei. Vervolgens komen we in een stuk bos terecht met allerlei prachtige exotische vogels waar we stilletjes langslopen om ze te kunnen spotten en fotograferen. We dalen af op steile paden door het bos en komen langs de rivier die door het dal stroom. Met behulp van enkele gammele houten bruggen passeren we de rivier meerdere keren, totdat we onze laatste kilometers over een open grasland in het dal van de vallei teruglopen naar het eindpunt. We nemen de jeep terug en ploffen in de avond na een frisse douche neer bij een restaurant waar we genieten van een heerlijke groentecurry en een verse forel.
Een koffietour mag natuurlijk niet missen in de Colombiaanse koffieregio dus op onze laatste dag in Salento wandelen we het dorpje uit op weg naar de koffieboerderij Finca el Ocaso. We genieten eerst van een goed kopje koffie op het open terras waarna we ons om 13:00 ’s middags aansluiten bij een Engels gesproken tour. We leren over de geschiedenis en het proces van klein zaadje tot gebrande koffieboon. Al hebben we dit in Peru reeds meegemaakt, het blijft leuk en interessant!

Op 18 februari nemen we de bus vanuit Salento naar Jardín en dit is niet zomaar gepiept… Met een overstap in de plaats Riosucio doen we in totaal 11 uur lang over een stuk van maar 175km!! Ja ach, zo gaat dat hier en gelukkig hebben we alle tijd 😉
Jardín is een authentiek dorpje wat minder bekend is onder de toeristen. Het ligt afgelegen midden tussen de groene heuvels en is alleen te bereiken middels onverharde wegen. In Jardín vinden we een fijn hostel waar we besluiten 4 nachten te blijven. Op de derde dag maken we een wandeling die ons via een privé terrein, langs bananenplantages, naar een uitzichtpunt brengt. We kijken over het dorpje uit, wat daar zo veilig tussen zijn groene heuvels ligt en we lopen via een waterval weer terug naar het dorp. We eten als lunch een crêpe die we bij een Franse dame kunnen bemachtigen en doen vervolgens boodschappen voor het avondeten, we koken namelijk de laatste maanden al wel 4 keer per week zelf.  
De vierde dag komen we erachter dat hier in Jardín twee kabelbanen zijn als openbaar vervoer. Één van deze twee is nog in werking en deze brengt je vanuit het dorp, over een dal heen, naar een andere heuvel. We gaan erop uit om deze kabelbaan te vinden en we komen uit aan de rand van het dorp waar we een gammel houten hokje vinden wat aan twee stalen kabels hangt. Er staat een vrouwtje bij en we vragen haar of  deze nog in werking is en of we ermee naar de overkant kunnen gaan. Dit blijkt inderdaad zo te zijn, dus zonder er veel bij na te denken stappen we in het gele hokje. Het vrouwtje trekt aan een hendel en Roos, die nog overeind stond, wordt ineens door het hokje geslingerd door de plotselinge volle vaart. Met een krakend geluid gaat het houten ding vooruit, ons leven hangt letterlijk aan twee draadjes. Als we veilig aan de overkant aankomen stappen we met veel gelach uit en beslissen we direct dat we de terugweg wandelend gaan afleggen, dat hokje gaan we namelijk écht niet meer in.
We wandelen terug naar het dorp, gaan in de avond een hapje eten buiten de deur en maken ons daarna klaar voor het vertrek van de volgende dag.

Op 22 februari nemen we de bus vanuit Jardín naar Medellín, de bruisende stad met zijn 2,5 miljoen inwoners. In Medellín doen we één magere poging om de stad te verkennen, maar de drukte is zo overweldigend dat we na deze eerste poging vooral in de rustige wijk El Poblado in de buurt van ons hostel blijven. Ik (Roos) blijf maar twee nachtjes in Meddelín, want op zondag 24 februari begint namelijk de meditatie retraite waar ik me voor ingeschreven heb.
Die zondag sta ik op met een vreemd gevoel in mijn buik: Hoe zal de retraite zijn? Hoe zal het voelen zo zonder Arjen? Hoe zal de stilte voelen? Veel vragen gaan door mijn hoofd.
Arjen en ik ontbijten en daarna pakken we onze tas in. Rond 13:00 in de middag geven we elkaar een hele dikke knuffel en kus en stap ik in de taxi. Wanneer ik in de taxi zit, glijd het onrustige gevoel van me af en denk ik ‘kom maar op!’.
Na 1,5 uur rijden kom ik aan bij een afgelegen landhuis wat prachtig tussen de heuvels ligt. Pema, de retraite leider, komt meteen op me afgestapt en we maken kennis. Ik stap het landhuis binnen en er daalt meteen een gevoel van rust op me neer. De woonkamer, eetruimte en keuken zijn open en  ruimtelijk, alles is ingericht met hout en rustige kleuren en bij iedere stap die ik zet snuif ik lichtjes de geur van wierrook op.
Ik maak kennis met de andere zeven retraite deelnemers en besef me dat ik de komende 7 dagen geheel in stilte met hen ga doorbrengen, vanaf 17:00 vandaag gaat namelijk de ‘noble silence’ in.
De eerste dagen moest ik vooral wennen aan de mensen in de groep en het dagelijks ritme, bij de foto’s op de blog staat het dagprogramma van de retraite en deze was best intens. De stilte ging me daarentegen makkelijk af, ik vond het heerlijk om me op de meditaties te focussen en in stilte de natuur en de andere deelnemers de observeren. Iedere dag stond in het teken van leren, mediteren en yoga en ik heb tussen de lessen door veel gewandeld in het bos op het grote stuk nabijgelegen land. Ik ben zo dankbaar dat ik deze retraite heb kunnen doen en heb ontzettend veel nieuwe inzichten verkregen en nieuwe meditatietechnieken geleerd.
Na 7 dagen voelde het ook wel weer fijn om de retraite achter me te laten en de levendige Colombiaanse dorpen weer in te gaan. Op zaterdag namen we als groep afscheid van elkaar en zocht ik Arjen weer op, die inmiddels in het dorp Guatapé was.

Ik (Arjen) blijf na Roos haar vertrek 2 nachten langer in Medellín. De eerste avond sluit ik me aan bij een groep backpackers met wie ik samen naar een voetbalwedstrijd ga. Hier gaat het er qua voetbal en de supporters wel wat ruiger aan toe als in Nederland, maar ik ben er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Na nog 1 dag in Medellín gespendeerd te hebben, ga ik samen met een Belgische jongen naar Guatapé. Aldaar ontmoet ik in een fijn kleinschalig hostel ‘casa de mama’ de Zweedse jongen Emil. Samen met hem heb ik vier gezellige dagen van o.a. voetballen, relaxen, fietsen en koken. Zelf beklim ik nog een vulkanische rots die zich naast Guatapé bevindt en vanuit hier is er een prachtig uitzicht over het stuwmeer met zijn eilandjes. Op zaterdag loop ik naar het plein waar Roos met een jeep aankomt en we elkaar na een week weer in de armen nemen.

We kletsen bij en bestellen een drankje op een terras aan het grote dorpsplein. De zon schijnt en vanwege het weekend is er een gezellige drukte in het kleurrijke dorp. Na een tijdje lopen we bepakt met onze backpacks naar ons hostel. De dagen hierna chillen we vooral in en nabij het hostel en op de laatste avond is er een concert van een hele toffe muziekgroep bij ons hostel. We dansen de hele avond, kletsen met locals en na het concert ook met de bandleden en als onze oogjes klein worden gaan we in de late nacht naar bed.

Momenteel schrijf ik de blog vanuit de Caraïbische kust van Colombia. We zijn afgelopen dinsdag, 5 maart, namelijk naar de stad Santa Marta in het Noorden gevlogen. We zitten nu in een huisje midden in de groene natuur waar we voornamelijk lezen, muziek maken, koken, chillen en spelletjes doen. Het verlangen om dingen te bewonderen en sightseeing te doen is wat gedaald. We vinden het vooral fijn om rustig aan te doen en lekker hier te zijn. Morgen gaan we naar een plek die direct aan het strand en aan zee ligt, hier gaan we door met relaxen en genieten.
We beginnen er steeds meer zin in te krijgen om jullie allemaal weer te zien en het verlangen naar een thuis groeit.
We groeien langzaamaan naar het moment toe dat we over 5 weken weer op Nederlandse bodem staan. Maar tot die tijd, blijven we vooral volop genieten van het hier en nu en dit prachtige, veelzijdige land.

Nog bedankt voor alle reacties op de vorige blog!

Geniet van het verhaal, de foto’s en de video’s en tot de volgende keer.

Liefs Arjen en Roos